Oorspronkelijk ontstond Stichting Lonnekerberg in 2013, om actie te voeren tegen een plan van gemeente en provincie om bomen te vellen of toppen (zo’n 600 hectare!) rondom de luchtmachtbasis. Die zaak wonnen ze. Maar in 2014 bleek dat de gemeente en provincie nog meer wilde plannen hadden. Een deel van het vliegveld werd verkocht aan iemand die grote evenementen organiseert. Achttien grote evenementen per jaar, was het plan. ‘Denk aan evenementen à la Lowlands,’ zegt Geertjan. ‘En racen, met trucks over auto’s rijden, fikkie stoken…,’ voegt Paul eraan toe. ‘Dat betekent dat je een gigantische geluidsdeken over Lonnekerberg en omgeving legt.’ En een deken van uitstoot van onder andere uitlaatgassen, niet te vergeten.

NIMBI

Mensen verwijten het bestuur weleens dat het hen alleen zou gaan om het idee van ‘not in my backyard’. Geertjan is er eerlijk over. ‘Dat is deels waar. Onze afkorting is niet voor niets StiL, dat willen we graag zo houden. Maar de Lonnekerberg gaat me ook gewoon aan het hart. Ik heb het gebied vroeger als rentmeester beheerd en meegeholpen de natuurwaarden te ontwikkelen. Dat die dan zo naar z’n grootje geholpen moet worden, vind ik niet kunnen.’

Gemeente weigert mee te werken

Grote evenementen mogen alleen georganiseerd worden als ze de natuur geen schade toebrengen. Dat was volgens Stichting Lonnekerberg overduidelijk wél het geval. Ze vochten de afgegeven vergunningen voor de evenementen succesvol aan. ‘In 2017 hadden we de plannen al laten vernietigen, maar tot onze grote verbazing ging de gemeente gewoon weer met diezelfde projectontwikkelaar om tafel.’ Bovendien weigert de gemeente om de stichting bij de plannen te betrekken. ‘Er worden ook markten georganiseerd en toneelstukken, dat vinden we prima. Eén of twee grote evenementen per jaar, buiten het broedseizoen, kunnen we ook nog accepteren. Maar achttien gaat te ver.’

David tegen Goliath

In december 2023 werd de laatste zaak gewonnen, met ondersteuning van een goede advocaat, die veel voor de stichting heeft betekend. Alleen: De kosten werden door de leden van de stichting zélf betaald, en een advocaat is nu eenmaal niet goedkoop. Na die laatste zaak was de pot zo goed als leeg. Maar de gemeente luistert nog altijd nergens naar. ‘Dat is nou het uitmelken van de burger…,’ verzucht Paul. ‘Je bent de enige die het opneemt – als kleine David tegen Goliath.’ Het bestuur vroeg zich af: Hoe nu verder? Ze weigeren het erbij te laten zitten en via via kwamen ze terecht bij Advocaat van de Aarde, die hen doorverwees naar een goede jurist. ‘Zij regelt dat ze toevoeging krijgt, zodat het ons niet de hele wereld kost. Zo hebben we een mooi team en de samenwerking is perfect. Wij leveren aan en zij zorgt dat het juridisch klopt.’ Hopelijk levert de samenwerking hen de laatste en definitieve winst op.

Daarnaast heeft Stichting Lonnekerberg veel van de samenwerking met advocaten geleerd: ‘Als je in zo’n actiegroep zit, dan heb je de neiging om tegen alles wat van de gemeente komt en de natuur zou kunnen schaden, bezwaar te maken en tegen alles in hoger beroep te gaan. We leerden dat dat niet altijd het slimste is om te doen. Je kunt beter even wachten en je tijd en energie voor een grotere zaak bewaren.’

Tips

Voor andere of startende burgerinitiatieven hebben ze nog wel wat tips: ‘Allereerst: Zet gelijk een stichting op met een bestuur van mensen die elkaar goed liggen, er plezier in hebben en voldoende afstand kunnen bewaren. Het moet niet ten koste gaan van je levensvreugde, dan kun je beter verhuizen. Ten tweede: Speel het niet persoonlijk naar politici, gemeente of andere ‘tegenstanders’. Daar win je niks mee. Je zorgt er alleen voor dat ze niet meer met je willen praten. Natuurlijk moet je er bovenop zitten, je moet er vol voor gaan, maar je moet het niet persoonlijk opnemen. Ons laatste advies is: Ga direct naar Advocaat van de Aarde, en wacht daar geen 11 jaar mee! Als wij dat hadden gedaan had dat ons veel geld en zorgen gescheeld.’